Przyczyny depresji mogą być złożone, niekiedy trudne do rozpoznania. Depresja endogenna wynika z zaburzeń biologicznych, jak np. niska produkcja serotoniny. Znaczenie tutaj może mieć też podłoże genetyczne – to znaczy, że jeśli ktoś z rodziny cierpiał na depresję, zwiększa się prawdopodobieństwo, że dotknie ona innych członków rodziny. Innym typem depresji jest choroba o podłożu psychologicznym – tj. depresja egzogenna, która związana jest ze stresującym wydarzeniem, jak np. śmierć bliskiej osoby, choroba czy rozwód.

Do objawów depresji należą obniżony nastrój, niski poziom energii, niska samoocena, osłabienie koncentracji, utrata zainteresowań, niemożność odczuwania radości i wreszcie myśli i czyny samobójcze.

Doświadczenie smutku jest elementem doświadczenia ludzkiego. Jednak jeśli towarzyszący smutek nie mija samoistnie, warto zwrócić się po pomoc.

Bezsenność stała się bardzo ważnym problemem społecznym XXI wieku. Jakiekolwiek dłuższe problemy ze snem mogą być spowodowane brakiem odpowiedniej równowagi emocjonalno-fizycznej.

Często dzieje się tak, że zanim pojawi się problem nasza podświadomość może chcieć nam go zakomunikować – dlatego tak ważny jest dobry kontakt z naszą podświadomością. Bezsenność też może pojawić się, kiedy jesteśmy przemęczeni, tzn. nasza granica wytrzymałości fizycznej została przekroczona. Ciało daje wtedy sygnał, że czas zwolnić tempo życia, coś w nim zmienić. 

Psychoterapia pozwala wejrzeć w głąb siebie. Z podświadomości mogą wyłonić się aspekty które spychane na dalszy plan manifestują się w różnej postaci m.in.: bezsenności, depresji, agresji, nerwicy i innych psychosomatycznych objawów. Psychoterapia pozwoli zaopiekować aspekty wymagające interwencji i zapoczątkować proces wprowadzania konstruktywnych wzorców. 

Psychoterapia w zaburzeniach odżywiania obejmuje pracę z takimi chorobami, jak anoreksja, bulimia, kompulsywne objadanie się czy otyłość. Najczęściej okazuje się, że te choroby nie są głównym źródłem problemów, a tylko skutkiem leżących głębiej trudności.

Pracując z osobami, dla których największy problem stanowi otyłość, często odkrywam, że owa nadwaga jest skutkiem, a nie przyczyną ich podstawowych problemów. W terapii to czego nie widać, albo o czym się „nie mówi” zwykle jest najważniejsze dla procesu. Praca przy nadwadze polega zatem na odkryciu i uświadomieniu sobie prawdziwych przyczyn nadwagi: co zajadam i dlaczego to robię. Na przykład, kiedy w historii rodzinnej występowały okresy głodu albo nawet zdarzały się śmierci z tego powodu (pobyty w obozach i więzieniach, zsyłki itd.) podświadomie boimy się głodu. Najadając się na „zapas” czujemy się bezpiecznie, gdyż pożywienie kojarzone jest z bezpieczeństwem. Ważne jest odkrycie, jaką rolę pełni nadwaga w konkretnym przypadku.

Psychoterapia w anoreksji oraz psychoterapia w bulimii pomagają z kolei w zbudowaniu realistycznego obrazu ciała, w zaakceptowaniu go oraz w zbudowaniu nowych nawyków. Pomocne są techniki NLPt, EMDR i EFT, które stosuję w gabinecie. Leczenie zaburzeń odżywiania może wymagać także zaangażowania członków rodziny.

Warto podjąć terapię. Gdy zmierzymy się z trudnymi dla nas tematami, często wypartymi, nasze samopoczucie zdecydowanie się poprawi, jakość życia znacząco się podniesie. Wtedy w sposób zupełnie nieoczekiwany może okazać się, że waga spada pomimo, że pacjent wcale nie stosuje diety.

Czasami śmierć przychodzi powoli, czasem zaś zupełnie nieoczekiwanie. I w jednym i drugim przypadku świat wywraca się do góry nogami, wszystko spowalnia, powoduje, że zadajemy sobie najczęściej pytanie – jaki jest zatem sens życia?

Podczas przeżywania żałoby zwykle towarzyszy nam niechęć do aktywności. Doświadczenie straty narzuca potrzebę wycofania się z życia i zagłębienia w sobie. Przeżycie straty ma ogromny sens, wiele może pokazać, nauczyć, docenić bardziej, zastanowić się nad sensem życia.

W trakcie żałoby korzystna może być konsultacja psychologiczna lub rozpoczęcie terapii. Nie zawsze są one jednak konieczne. Zwykle żałoba trwa około roku – dobrze sobie dać na nią czas. Jeśli jednak uczucie rozpaczy przedłuża się i nie mija pomimo upływu czasu, warto rozpocząć pracę pod opieką specjalisty.

Na przestrzeni życia większość ludzi doświadcza różnego rodzaju traum, gdyż to jest wpisane w ludzki los. Jako gatunek zostaliśmy wyposażeni przez naturę w mechanizm radzenia sobie z tymi wydarzeniami. Zespół stresu pourazowego (PTSD) występuje u osób, które były świadkiem lub uczestnikiem traumatycznego zdarzenia, były ofiarami klęski żywiołowej, wojny, gwałtu czy podobnych pod względem skali natężenia doświadczeń i nie mogą dojść do siebie, mimo upływu czasu. PTSD dotyczy tak naprawdę każdego, częściej jednak dotyczy kobiet niż mężczyzn.

Stres pourazowy objawia się tym, że osoby, które go doświadczyły mają niepokojące myśli, które im towarzyszą, często pojawiające się dysocjacyjne epizody reminiscencji (flashback) przypominające o przeżytym doświadczeniu, dodatkowo doświadczają smutku, strachu, a także złości.

Stanem typowym dla osoby cierpiącej na zespół stresu pourazowego jest dysocjacja. To stan oddzielenia od rzeczywistości, uniemożliwiający korzystanie z życia, charakteryzujący się poczuciem oddzielenia, jakby osoba była „za szybą”. Dodatkowym symptomem może być bezsenność, brak możliwości odczuwania głębokich emocji np. nawet miłości do własnego dziecka, a także trudności z koncentracją, brak perspektyw na przyszłość i jakichkolwiek dalekosiężnych planów.

Terapia daje szansę na powrót do normalnego funkcjonowania. Jej przebieg zależy od rodzaju traumy, która spowodowała zespół stresu pourazowego.

O zaburzeniach psychosomatycznych możemy mówić, gdy spychane do podświadomości aspekty, z którymi nie chcemy się zmierzyć świadomie, odzywają się w postaci bólu lub chorób o podłożu niemożliwym do zdiagnozowania. Objawem psychosomatycznym może być na przykład problem z układem pokarmowym albo układem sercowo-naczyniowym występujący mimo, że z badań lekarskich wynika że organizm działa prawidłowo.

Może być tak, że nieuświadomiony niepokój czy konflikt spychany głęboko do podświadomości odzywa się włączając mechanizmy obronne organizmu lub manifestując się w postaci fizycznych dolegliwości. Psychoterapia pozwala zaopiekować aspekty wymagające interwencji i zapoczątkować proces wprowadzania konstruktywnych wzorców.

Objawy psychosomatyczne najczęściej dotykają układu trawiennego, oddechowego i sercowo-naczyniowego. Mogą być wzmagane przez wysoki poziom stresu. Wskazuje się też, że przyczyny zaburzeń psychosomatycznych mogą leżeć w dysfunkcjach ośrodkowego układu nerwowego albo w skłonnościach genetycznych czy rodzinnych.

Jeśli pacjent mierzy się z chorobą, której źródło nie jest możliwe do zdiagnozowania, zawsze warto poszukać możliwych przyczyn głęboko w sobie. Prawdziwym powodem ich wystąpienia może być organizm domagający się zwolnienia tempa albo próbujący poradzić sobie z traumą czy brakiem własnych granic.

Stresujące sytuacje są normalnym elementem życia, jednak nie wszyscy reagują na ich wystąpienie w ten sam sposób. W reakcji na stres czy życiowe wyzwania niektórzy reagują niepokojem, który utrzymuje się znacznie dłużej, niż u innych. Jeśli stres i niepokój jest bardzo silny i nie mija pomimo, że sytuacja która wywołała ten stan już dawno minęła, takie napięcie może przekształcić się w zaburzenie utrudniające codzienne funkcjonowanie.

Lęk, który paraliżuje osobę, może znacznie obniża jej sprawczość i zawsze wiąże się z cierpieniem. Zaburzenia lękowe to bardzo często występujące zaburzenia psychiczne. Dobra wiadomość jest taka, że można je leczyć. Psychoterapia zaburzeń lękowych przynosi bardzo pozytywne rezultaty i pozytywnie wpływa na jakość życia.

Zaburzenia lękowe wiążą się z objawami, jak:

• • ciągłe uczucie niepokoju
  • przytłaczające myśli
  • trudności w zrelaksowaniu się
  • dolegliwości psychosomatyczne